Yπάρχουν μόνο τέσσερα είδη ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο», σχολιάζει η Rosalynn Carter στο βιβλίο της Helping Yourself Help Others : «Εκείνοι που ήταν φροντιστές · εκείνοι που επί του παρόντος είναι φροντιστές- αυτοί που θα είναι φροντιστές · και εκείνοι που θα χρειαστούν φροντιστές», υπενθυμίζοντάς μας με αυτόν τον τρόπο, ότι όλοι θα εμπλακούμε σε κάποιους από τους παραπάνω ρόλους κάποια στιγμή τη ζωή μας. Σε μια κυρίαρχη κουλτούρα που προωθεί τις αρετές της ανεξαρτησίας και τις αποστάσεις από βασικές εμπειρίες της ζωής όπως η γέννηση, η ασθένεια και ο θάνατος δεν είναι αφύσικο λοιπόν, το ότι η φροντίδα λαμβάνει την ελάχιστη από την απαιτούμενη κοινωνική αναγνώριση, παρά την κεντρικότητα του ρόλου της.
Κάθε κατάσταση είναι μοναδική, αλλά οι φροντιστές έρχονται αντιμέτωποι με πολλές κοινές προκλήσεις.
Τους βλέπουμε να βαδίζουν έναν δρόμο μακρύ, εξαντλητικό και μοναχικό. Να απομακρύνονται από άλλους ανθρώπους για να εστιάσουν το βλέμμα τους σε έναν και μόνο σκοπό. Να κρατούν τη ζωή τους σε μια αναμονή. Να κοιμούνται αλλά να είναι και ξύπνιοι ταυτόχρονα- μόνιμα σε μια επαγρύπνηση μη τυχόν και δεν αντιληφθούν έγκαιρα κάτι το αναπάντεχο.
Βλέπουμε τις συγκρούσεις μεταξύ των φροντιστών και των ασθενών και τη διάλυση των ορίων τους με αποτέλεσμα την απώλεια της ταυτότητάς τους. Δέκα ρόλοι σε έναν και μόνο άνθρωπο. Βλέπουμε την ενοχή, που ο ένας είναι γερός και ο άλλος όχι. Τον θυμό που δεν ξέρουν «ποιο είναι το σωστό». Τον τρόμο και την θλίψη τόσο για τη θνητότητα του δικού τους ανθρώπου όσο και για τη δική τους.
Από την άλλη όμως, βλέπουμε και κάτι το μαγικό.
Βλέπουμε μια εμβάθυνση στην μεταξύ τους σχέση αλλά και μια αναδιάταξη προτεραιοτήτων και αξιών. Βλέπουμε το μαλάκωμα παλαιότερων συγκρούσεων. Βλέπουμε μια επιστροφή στην ουσία και την ανακάλυψη της πνευματικής και υπαρξιακής αλήθειας του καθενός. Βλέπουμε τα μαθήματα ζωής που αποκτήθηκαν μέσω της φροντίδας: την έννοια της αγάπης, της αφοσίωσης, του θάρρους αλλά και τη σημασία του χαδιού και της αγκαλιάς. Βλέπουμε με άλλα λόγια γιατί η φροντίδα μπορεί να είναι η πιο βαθιά και αφυπνιστική εμπειρία ζωής.
Οι ανάγκες του φροντιστή, αυτού του σύγχρονου Γεράσιμου της νουβέλας του Τολστόι, είναι ως επί το πλείστο αόρατες.
Συνοπτικά, είναι αναγκαία η ψυχολογική αλλά και η οικονομική υποστήριξη όπως επίσης και η εκπαίδευση και ενημέρωση των φροντιστών σχετικά με το πως να βγουν με τις λιγότερες εκδορές, μετά από αυτή την επικίνδυνη δραστηριότητα. Σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο, ένας γλυκός λόγος, μια αναγνώριση των αναγκών τους και των κόπων τους, μια σιωπή που θα τους δώσει τον χρόνο και τον χώρο να εκφραστούν, ένα «είστε στις σκέψεις μου και στις προσευχές μου» είναι αρκετά, για να στηρίξουν τον άνθρωπο που στηρίζει.
Απόσπασμα Βιβλίου: Άνθρωποι Χωρίς Όνομα
